بررسی رابطه بین یادگیری خودراهبر معلمان و دانش آموزان راهنمایی و متوسطه شهرستان بهارستان در سال تحصیلی 92-1391

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه یادگیری خودراهبر معلمان با پیشرفت تحصیلی دانش آموزان است. پژوهش حاضر از نوع مطالعات کاربردی است. جامعه آماری پژوهش شامل تمام معلمان ریاضی، علوم و زبان انگلیسی در دوره های تحصیلی راهنمایی و دبیرستان شهرستان بهارستان می شود. در این پژوهش تعداد 78 معلم مرد و 102 معلم زن، ( 75 معلم راهنمایی و 105 معلم دبیرستانی) و دانش آموزان مربوط به آنان با روش نمونه گیری طبقه ای نسبتی به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه آمادگی برای یادگیری خودراهبر فیشر ( براساس مدل گریسون ) شامل 41 گویه است. برای انجام پژوهش حاضر ابتدا بر طبق مدل یادگیری خودراهبر گریسون، ابعاد خودمدیریتی، خودکنترلی و انگیزش برای یادگیری خودراهبر در نظر گرفته شد و نمرات معلمان در هر یک از این ابعاد در پرسشنامه و همچنین نمره کلی آنان برای یادگیری خودراهبر به دست آمد. سپس رابطه هر کدام از این ابعاد با پیشرفت تحصیلی ( میانگین نمرات ) دانش آموزان و همچنین رابطه نمره کل یادگیری خودراهبر معلمان با پیشرفت تحصیلی دانش آموزان مورد بررسی قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از آماره های پراکندگی توصیفی(میانگین، میانه، انحراف معیار، توزیع فروانی و...) و درصد فراوانی، همبستگی پیرسون، رگرسیون خطی چندگانه و آزمون تی مستقل استفاده شده است. نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که یادگیری خودراهبر معلمان و همچنین ابعاد آن به طور جداگانه ارتباط معناداری با پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دارند. با استفاده از رگرسیون خطی چندگانه مشخص شد که خودکنترلی به عنوان یکی از ابعاد خودراهبری، بیشترین واریانس پیشرفت تحصیلی را به خود اختصاص داده و پیش بینی کننده بهتری برای پیشرفت تحصیلی است. همچنین با استفاده از آزمون تی مستقل این نتیجه به دست آمد که تفاوت معناداری بین میزان یادگیری خودراهبر معلمان راهنمایی و متوسطه وجود ندارد. کلید واژه ها: یادگیری خودراهبر – پیشرفت تحصیلی – خودراهبری معلمان